BIJNA

Er wordt altijd gezegd dat het regelen van de dingen voor je reis al de helft van de pret is, toch was ik het hier niet zo mee eens. Het idee van ik koop een ticket en stap gewoon op het vliegtuig was het toch niet helemaal. Verzerking, medicatie en nog tal van andere dingen die stiekem toch nog best een gedoe zijn om goed te regelen en ook echt nog wel wat tijd kosten om te regelen maakte het dat ik die super erger voor pret wat minder had. En dan was er het puntje nog van mijn fibromyalgie, mama die begon te roepen of het wel echt verstandig was om alleen te gaan reizen want wat als er wat gebeurt? Ik zei altijd dat het wel goed kwam en dat ik dit mij niet laat tegen houden, eigenlijk dacht ik er niet eens over na dat dit een probleem zou zijn. Na wat gesprekken  kan mama mij nu met een gerust hart laten gaan, nouja dat zegt ze maar ik weet dat dit helemaal niet het verhaal is. Maaja zo eigenwijs als ik ben gaan toch gewoon lekker en zien we wel wat er gebeurt.

 UIt eindelijk was alles geregelt en is het aftellen begonnen. Mijn plan was er sinds vorig jaar janauri al dus het aftellen duurt toch al best wel lang waardoor je op een geven moment er niet meer heel veel aan denkt.

Mijn plannen zijn ook al vaak genoeg veranderd van au pair worden in china naar een trip naar koerdistan en van daar weer terug op het plan backpacken in azie, maar welke landen dan? De standaard route thailand cambodja vietnam laos is leuk maar dat was het voor mij toch niet helemaal. Dus ging ik veder kijken, er waren plekken waar ik  graag heen zou willen gaan  maar als meisje alleen van net 19  toch niet helemaal handig is? Hoe grote mond ik af en toe ook kan hebben werd ik van sommige verhalen toch een beetje bang en zijn we toch maar voor wat veiligheid gegaan.

Maar nu komt de reis echt heel dichtbij 4 januari vertrek ik dan echt. Wat ik nu stiekem eigenlijk nog steeds niet helemaal geloof omdat het zo lang bij een plan is gebleven. De laaste dingtjes worden geregeld en het afscheid nemen van mensen begint, al is het nu wel een goede periode voor dit , met kerst en oud en nieuw om de hoek.  Zeven maanden is toch wat langer dan ik had verwacht. En het leven hier thuis gaat natuurlijk ook gewoon door. Dan ga je bij jezelf nadenken, Zullen ze me wel onthouden voor al die tijd? Wat als alles opeens zo erg veranderd? Blijft het contact zal als het is ? Zal ik niet na 3 maanden denken dat het genoeg is? MOET IK DIT UBERHAUBT WEL DOEN?

Maar dan kan ik mezelf weer gerust stellen dat alles wel goed komt en dat we wel zien waar we belanden. Het wordt een ervaring voor het leven wat je gaat veranderen.... De echte clichés die je overal hoort maar waarschijnlijk toch echt waar zijn. 

We zullen het zien, ik ga veder met de laaste voorbereding en dan gaan we echt vertrekken!! yesss

xoxo