The beachlife

De reis gaat weer door, samen met malou op de bus gestapt naar trincomalee. We kwamen aan bij ons hostel, wat eigenlijk geen hostel te noemen was maar een resort. We hadden een prive kamer en zaten meteen aan het strand. Het verblijf van komende twee dagen en wat waren wij daar blij mee.
De eerste dag heerlijk aan het strand gezeten en even genoten van de zon. We zatten wat veder van het echte centrum, dus veel was er ook niet te doen. Er was een mainroad waar een paar kleine tentjes zaten om te eten. Na de twee andere bestemmingen was dat echt even relaxten. Ook waren de mensen hier nog veel socialer en ze wouden niet meteen alles aan je verkopen. Op het strand liepen de bekende beachboys ook niet meer rond dus het was echt even rustig. Heerlijk!

De volgende ochtend gingen we vroeg op omdat we op snorkelingtour gingen. Aangekomem daar zou het eerst niet door gaan, waarom was in het begin een beetje vaag. Zoals alles hier niet meteen duidelijk is. Eerst was er niemand op de ticketservice dus konden we geen toegangsbewijs krijgen. Daarna was het dat het te hard stormende. Wij hadden ons er maar bij neergelegd dat we niet mee gingen. Toen we weer lekker op ons bedje lagen werden we toch geroepen en gingen we toch. Op de boot mee naar pigeon island. Wat een boot rit was dat, de golven waren best hoog waardoor je elke keer op de golven klapte. Super fijn voor je rug en nek! Not..

Eenmaal aangekomen op het eiland, was het super mooi. Het eiland was klein als je naar de andere kant van eiland liep was het maar 10 meter. Daar gingen we dan snorkelend het water in. Er werd maar geroepen naar ons dat we het fout deden en wij snapte niet waarom dus we dachten we gaan gewoon door. Met verwarde ogen, gingen we maar achter de rest aan. We moesten dus om het koraal heen zwemmen. Er was heel veel koraal en het was ook heel dicht bij wateroppervlakte, we zwemde er uiteindelijk boven wat toch een beetje een eng idee was omdat je het hele tijd bijna aanraakte. Achteraf bleek dat dit ook niet de bedoeling was, oeps..

Het water was een beetje troebel waardoor je zicht iets minder was, ook hadden wij ons helemaal verheugd op de schilpaden en de haaien maar helaas hebben wij die niet gevonden. Na 45 minuten werden we het water uitgetrokken en moesten we snel op boot terug omdat er storm opkomst was. Gelukkig was de terug weg wat minder hobbelig. Hierna hebben we heerlijk op strand gezeten met nog een paar andere nederlanders.

De volgende dag ging malou weer weg, want ze vloog weer terug naar huis. Ik ging op naar volgende hostel waar ik met cas had afgesproken. Een nederlandse jongen die ik in anadapurawa had ontmoet. Ik vol goede moet 20 minuten gewandelt naar het hostel. Toen ik ervoor stond zag het er al niet veel belovend uit, nogal dicht. Alle locals kwamen op me af om te vertellen dat het dicht was. Super fijn op bookings.com stond hier helemaal niks over. Dan maar opzoek naar het volgende hostel, geboekt en wel ging ik weer op pad. Nu met tuktuk want ik was wel klaar met dat lopen in de hitten met twee rugzakken om. Daar stonden we dan voor het volgende hostel, ook dicht..
Toen zakte het moet langzaam een beetje in me schoenen. Daar sta je dan alleen voor het 2e dichte hostel, zonder water of wat te eten. Ik was er op dat moment even helemaal klaar mee. Maar de local vrouw zei dat tien meter veder op een hotel was. Daar zijn we toen maar heen gelopen, wat een super leuk hostel bleek te zijn. Gezellig mensen, die van overal vandaan kwamen. Wat ik nog wel steeds merk is dat over het algemeen alle backpackers hier stuk ouder zijn, namelijk allemaal rond de 30. Dit maakt het ook wel leuk vaak hebben deze mensen al wat meer gezien en kunnen ze goeie tips geven.

Gewacht tot cas bij het hostel was, daarna zijn we gaan lopen naar het fort hier in de stad. Waar bovenop een tempel staat. Dit was de eerste hindoestische tempel die ik had gezien en het is toch een groot verschil met het boedisme. Het is kleurrijker en overal staan verschillende afbeeldingen van alle goden. Er zou ook een uitkijkpunt aanwezig zijn, dat was er dus niet. Af en toe zijn dingen die je hier bezoekt een beetje teleurstellend.
Ook een grappig verhaal, in deze stad zijn de hotspots hier HET hoogtepunt. Ik had al gehoort van andere toeristen dat het niet de moeite waard was. Het zijn 7 kleine gaten in de grond met een hele kleine bak er omheen. Je kan er niet in en het water spuit ook niet omhoog. Terwijl de locals het echt helemaal geweldig vinden, waarom? Echt geen idee.

Maar veder bij uitkijkpunt die we niet gevonden hadden, we hebben onze stoute schoenen maar aangetrokken en zijn van de paden afgegaan. Uiteindelijk een super mooi punt gevonden dus we hebben ons eigen uitkijkpunt gemaakt. Tot een leger mannetje aankwam zetten en ons heel duidelijk maakte dat het zeker niet de bedoeling was om van de paden af te gaan. Gelukkig hadden we de foto's al gemaakt.
'S avonds weer lekker rijst gegeten en daarna wat biertjes gedronken op het strand.

De volgende dag hadden we besloten om naar nilavelli te gaan, wat een mooi strand zou zijn. Met de bus zijn we daarheen gegaan, op gepropt als een sardientje in een blik moesten we een half uur afzien. Aangekomen daar moesten we nog een half uurtje lopen naar hostel. Die we uiteindelijk niet konden vinden, na wat telefoontjes heen en weer werden we opgehaald met de tuktuk. Altijd een feestje want de tuktuks zijn echt top dingen. Ik wou dat ik die mee kon nemen naar nederland.
We waren in soort guesthouse belandt en we waren de enigen. Alles was net helemaal nieuw, het bestond pas een maand. De man die de manger daar was, is echt de liefste man die we hier hebben ontmoet.

We hebben heerlijk op het strand gelegen, en wat gegeten in local tentje. Overal in heel sri lanka lopen zwerfhonden maar hier was het toch net wat meer. Op het strand kwam zo'n hond echt recht naast ons liggen en heeft ons daarna ook niet meer verlaten. Wat nog voor paar hartverzakingen heeft gezorgt. Als die beesten langs elkaar lopen worden ze helemaal gek. Wij probeerde elke keer weg te rennen maar de hond bleef ons maar volgen en waardoor al die andere honden ook kwamen. De locals gingen ons helpen, maar dat is eigenlijk iets wat je niet wilt, ze pakken een stok in hun handen en proberen de hond te slaan.. iets waar ik heel slecht tegen kan.
Op het strand waren we echt de enige toeristen dus we waren een bezienswaardigheid. Een klein meisje die elke keer een praatje probeerde te maken en kleine jongetjes die wouden spelen. Wat wel leuk is. En och wat houden deze mensen van zand. Ze grafen elkaar helemaal in en rollen bollen door het zand al een soort varkens, heel bijzonder om te zien.

Ook heb ik de eerst mindere ervaring meegemaakt. Toen we op het strand zaten kwam een groep jongens naast ons zitten. Als een soort helden van strand zaten ze daar te lachen en te doen en konden amper engels. Ik voelde me al niet helemaal goed bij hun maar oke. Niet echt opgereageerd en maar blijven zitten. Tot dat een jongen naaat me kwam zitten en begon te zeggen ; i want a kiss en blabla . Dat ben ik onder hand wel gewent en daar kijk je ook niet meer van op. Alleen begon die steeds meer aan me te zitten en uiteindelijk ook aan me kont. Toen was het voor mij klaar en heb ik heel duidelijk gemaakt dat die ze poten thuis moest houden. Gelukkig was cas bij me en zijn we gewoon weg gelopen. Na 10 sec stond er opeens overal politie naast me en de lifeguards van het strand. Dat gaf een veilig gevoel maar veder niks mee gedaan. Toch besefde ik me toen even wat het kan betekenen als je als meisje alleen op reis bent..
Gelukkig hadden we onze kamer wat veder van het strand en konden we daar heerlijk zitten. En krijgen we van onze host de lekkerste curry die we tot nu toe hebben gegetenen. Hij vertelde over de tsunamie die hier in 2004 was gekomen, hoe dat alles verwoest heeft. Wat hij allemaal kwijt is geraakt en dat de overheid hier helemaal niks aan doet en het ze het ook niet boeit. Dan besef je weer even dat je in een 3e wereld land bent en hoe deze mensen hier allemaal leven. En eigenlijk zo weinig hebben. Hiervan kreeg ik even een brok in me keel maar dit was ook goed om even te beseffen dat voor ons als backpacker hier alles mooi, leuk en goedkoop is. Maar dat er ook een andere kant aan zit.

In de ochtend werden we met tuktuk naar het busstation gebracht en zijn we op pad gegaan naar het volgende plaatsje. Wat grappig is om te zien als in de bus een monnink instapt iedereen opeens op stap en ze hem op zijn plaats willen laten zitten. We hadden het in de bus erover dat we nog niet de echte krottenwijken hadden gezien, en dat de huizen nog wel oke waren.
En ja je raadt het al denk ik, daar kwamen we dan aan op de volgende bestemming. In een soort van krottenwijk, waar de wegen een stuk slechter zijn. De stof je te gemoet komt vliegen en je dan echt even beseft dat het hier dus ook echt slecht kan zijn.
Wat ik eigenlijk wel weer kan waarderen want dit is wel hoe een groot deel van de bevolking hier leeft.
Ons guest house is wel leuk, een super leuke familie die je meteen een warm welkom geeft.
We mochten de fietsten lenen, en zijn dus als echte nederlanders de stad gaan verkennen op de fiets. Er is hier een groot meer waar langs we hebben gefiets. Ohja we fietste op een dijk , hoe nederlandas wil je het hebben?
Heerlijk op de rotsen gezeten om de zonsondergang te kijken. Daarna kreeg we het eten bij ons guest house, als je met ze 2e eet maken ze hier een maaltijd voor wel 5 personen. Bizar, en eigenlijk wil je niks laten staan omdat het zo lekker is maar het is echt te veel.
Morgen gaan we op safari!! Jieha


Xoxo